Anatomia antyku. Ciało i ruch w rzeźbie - Zamek Królewski w Warszawie, Mazowieckie, Warszawa

Antyk to nie zamknięty rozdział. To fundament naszej tożsamości, często nieuświadomiony. Poznać go to lepiej zrozumieć siebie. Przyjdź na wystawę, która pokazuje, jak wzorce antyczne kształtowały kulturę polską i edukację artystyczną w XVIII i XIX wieku. Zobacz oryginalne starożytne rzeźby oraz zabytkowe kopie z marmuru i gipsu, w tym ocalałe relikty imponującej kolekcji króla Stanisława Augusta.

Antyk nad Wisłą 

W drugiej połowie XVIII wieku antyk stał się dla artystów najważniejszym punktem odniesienia. Nurt ten, zwany klasycyzmem, narodził się we Włoszech, ale dotarł także na ziemie polskie. Jego głównym ośrodkiem stał się Zamek Królewski w Warszawie. To właśnie królowi Stanisławowi Augustowi, wielkiemu miłośnikowi antyku i mecenasowi sztuki, zawdzięczamy miejscowy rozkwit stylu dążącego do harmonii, doskonałości formy i ponadczasowego piękna.

Niespełnionym marzeniem monarchy było stworzenie Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Z myślą o tym przedsięwzięciu zaczął gromadzić gipsowe kopie antycznych dzieł. Zbiór osiągnął liczbę ponad pięciuset egzemplarzy i był jednym z największych w Europie. Większość figur została zniszczona w czasie II wojny światowej, część jednak ocalała – i można ją zobaczyć na wystawie.

Na ekspozycji znajdą się:

• oryginalne starożytne rzeźby; 
• gipsowe modele – pomoce dydaktyczne dla artystów XVIII i XIX wieku;
• dzieła twórców inspirowanych antykiem, takich jak:
  • Kamsetzer, Merlini, Le Brun – nadworni artyści Stanisława Augusta,
  • Canova, Laboureur, Houdon – przedstawiciele klasycyzmu europejskiego,
  • Boznańska, Malczewski – artyści polscy z przełomu XIX i XX wieku, którzy uczyli się na wzorach antycznych.

W stronę ideału

Motywem przewodnim wystawy jest proces twórczy. Ekspozycja pozwala oczyma wyobraźni zajrzeć do warsztatu rzeźbiarza sprzed stuleci i przybliża charakter jego pracy. Pokazuje zmagania z materią w dążeniu do doskonałości.

Dobór eksponatów stwarza też okazję, by prześledzić, jak zmieniały się antyczne przedstawienia ciała – od statycznych do dynamicznych, od uproszczeń do niezwykłej precyzji. A także jak zmieniały się funkcja, odbiór i sposób adaptowania antycznych wzorców w nowożytnej Europie.